صیانت از کیان شیعه

اما دوران پيش از ولايتعهدي ايشان كه قريب به 16سال طول كشيده مورد غفلت واقع شده است. زندگي مبارزاتي حضرت بايد در 3‌بخش مجزا مورد بررسي قرار گيرد: 10سال در زمان هارون‌الرشيد، 5سال در زمان امين و 5سال در زمان مأمون.

در اين بين، 10 ساله زمان هارون، بسيار خطير است. به گفته يكي از ياران امام‌رضا(ع)، از شمشير هارون خون مي‌چكيد. در ميزان ظلم و جور هارون، ترديد و شكي وجود ندارد. او يكي از سفاك‌ترين و عياش‌ترين خلفاي عباسي بوده است. عياشي‌هاي هارون و خرج‌هاي گزاف او براي به چنگ آوردن كنيزان زيبا و دلبر مشهور است، آنچنان‌كه تاريخ مي‌نويسد: در يك نوبت، او عاشق كنيز برادرش شد و با ترفندي او را به‌دست آورد و در يك شب به او 100هزار دينار طلا بخشيد. در سنگدلي او نيز حكايت‌هاي بسياري موجود است. شخصي به اسم حميدبن قحطبه مي‌گويد: هارون شبي از شب‌ها مرا خواست و با غلامي مخصوص عازم كرد و به من دستور داد در همان شب 60نفر از ذريه فاطمه زهرا(س) را سر بريده و در چاه اندازم.

با اين اوصاف، مدت امامت امام‌رضا(ع) در دوران هارون، حائز اهميت و شايسته بازخواني است. بزرگ‌ترين هنر اين امام معصوم آن بود كه توانست درخت تشيع را از گزند طوفان حادثه به سلامت دارد و از پراكندگي و دلسردي شيعيان مانع شود. ايشان در دوران مقتدرترين خلفاي بني‌عباس و دوران استقرار و ثبات كامل آن رژيم، مبارزات عميق و مؤثري انجام داد. امام هشتم در اين دوران همان مبارزه دراز مدت اهل‌بيت(ع) را كه در همه اعصار بعد از عاشورا، استمرار داشته، با همان جهت‌گيري و همان اهداف ادامه مي‌داده است.

شيعه در كنار مهرباني‌ها و محبت‌ورزي‌ها، به‌شدت اهل جهاد و مبارزه است، چرا كه همواره به‌دنبال عدالت و استقرار حكومت ديني است.

شايد چندان زيبنده نباشد كه ما ايرانيان، امام‌رضا(ع) را صرفا در 2‌حيطه مفهومي «غريب» و «رئوف» محصور و محدود كنيم، كه البته اين 2 كليدواژه نيز براي ما هدايت و امنيت به ارمغان مي‌آورد اما مهم‌تر از آن، مبارزه و سياست‌ورزي امام‌رضا(ع) در حفظ و صيانت از دين و احكام خداست.